人気ブログランキング | 話題のタグを見る

日本在住のトルコ人主婦の日々

by tamtoprak

Kiraz ciceklerini beklerken....

Kiraz ciceklerini beklerken...._d0141542_14244748.jpg

Kiraz ciceklerinin heyecanini beklerken, planlar yaparken, hic beklemedigimiz bir sarsinti ile karsilastik. Buyuk bir sok yasadik, bu kadar buyuk bir deprem beklemiyorduk, yakin zamanda.
Hayatimda cok onemli bir donum noktasi oldu, desem yalan olmaz.

Artik ufak tefek, vidinin vidisi ,felan filan seylere takilip kalacagimi, hic sanmiyorum. Siz siz olun, bir sekilde her an bitebilecek, bir omur tasidiginizi sakin unutmayin. Bir kalp kirizi,bir kaza ,hemen hersey bir haberci ama farketmek, umursamak, malesef tecrube ile oluyormus.

Tekrar tum kazazedelere cok gecmis olsun. Dualarimiz, guzel enerjimiz ,kainat bu yarayi hemen sarsin sarmalasin. Buyuk gecmis olsun......

Deprem basladiginda saat 14:55 idi cocuklari almaya gidecektim, bir bas donemesi oldu, aciktim heralde birseyler yiyeyim diye, mutfaga girdim, hala basim donuyor...
yatak odasina gectim, 15:30 da cocuklarin okulu kapaniyor, biraz vakit var yatayim dedim, ve yatamiyorum "buyutecli gozluk" takmis gibi oda birden sallanmaya basladi, yuruyemiyorum, yataga uzandim, saat ve ayna perdeler kitaplarim hersey sallaniyor, dusuyor. Cok zor bir andi sonrasini hatirlamiyorum nerdeyse, annemi aradim ilk aklima gelen, canim annem, ama konustuklarimi hatirlamiyorum, hos annemde anlamamis sozlerimi, sadece deprem oldugunu anlamis, daha sonra (hala devam ediyor deprem) nete geldim, arkadasim Melek skypeden aradi aglastik, korktuk ekrandan yapistik birbirimize, cok zor anlardi. Bir Osaka bir Tokyo hic durmadi, tum ulke sallandi heralde, Tokyo civari buradan daha guclu bir sarsinti yasamis. Ve 15:45 biraz sakinledim arabaya bindim cocuklari almaya gittim. Yollarda ici insan dolu bir suru araba, park halinde bekliyor, hem basim donuyor, hemde sakin olayimda cocuklari alayim diyorum. Ilk Junyanin okuluna gittim , okul kapisinda ogretmenler siper olmus, tek tek velilere cocuklari getiriyorlar, ben kostum bekleyecek takatim yok, Junyam masanin altinda oturuyor o an da.....
Yola koyuluyorum tekrar Satoyayi alicam, ama nasil gittim hic bilmiyorum, artci depremler suruyor , sirenler caliyor , polisler , itfaiye arabalari , ambulanslar hersey yollarda elim ayagim titriyor ....
Satoyamdan kresin bahcesinde yere oturmus arkadaslari ile bekliyor , hemen kostum yanina, Satoya....
-Anne yer sallaniyor diyor...
Hic saga sola bakmadan, cocuklarimi kaptigim gibi eve geldim ,
telefonlar calismiyor...
Hos benide arayan soran yok...
Keiichi gayet rahat bir sekilde, burasi Japonya deprem normal diyor!
Ve cocuklari aldigim gibi arabaya kostum, Apartmanlardan uzakta, gerisini gercekten hatirlamak istemiyorum.
Hala titrek bir haldeyim, ben zaten oyle serin kanli biri hic olamamistim, Soku atlatmam baya surdu, simdi "nukleer santral" bir bir sizinti yapiyor, korkumuz yon degistirdi, ins. daha fazla kayip olmadan, gelecegimiz tehlikeye girmeden bu olay biter gider ...

Ben buraya tasindiktan sonra sIk sIk yalnizim diyordum. Turkiyedeki ailem, akrablarim, arkadaslarim hepsi uzakta, aman ufff psikolajisi ile geziyordum. Bu olayda yakin cevremi , canim dediklerimi tekrar bir bir yanimda gordum, mesafenin hic ama hic onemi olmadigini anladim, her birinize tek tek cok tsk ederim. Bana nasil moral oldunuz anlatamam, yani olsem, kalsam kimse bilmeyecek derdim. Dunyanin bir ucu sonucta...
by tamtoprak | 2011-03-13 14:24